Aannemer Tieme van Donkelaar bouwt weer aan een gezond bedrijf

“Morguh!” Elke ochtend houdt Tieme van Donkelaar een dagstart in zijn loods in Woudenberg. De dagen beginnen vroeg: half zeven stipt spreekt hij de projecten door met zijn medewerkers. Lachend: “Ik noem mezelf collega, maar zij noemen me baas.” Maar het was niet per se zijn plan om ‘de baas’ te worden. Hoewel geboren in een ondernemersgezin noemt Van Donkelaar zichzelf geen geboren ondernemer. “Mijn vader kreeg in 2014 een dubbel herseninfarct en raakte verlamd aan zijn rechterzijde. Je kunt zeggen dat ik een keuze had, maar eigenlijk had ik niet de tijd om te kiezen.” Met de kennis van nu had Tieme het bedrijf van zijn ouders niet voortgezet, maar gereset. De bouwsector kroop uit de kredietcrisis. “We krabbelden eindelijk iets op, en toen… pa had echt dubbel pech.” Tieme nam de schuld over. “Ik ben nog bezig met aflossen. Flink wat leergeld. Maar toch heeft dat besluit me ook veel inzichten opgeleverd. Ik weet nu precies hoeveel een euro waard is. En welke richting ik op wil.”

Toen Tieme het bedrijf overnam, besloot hij direct dat het moderner, beter moest. Hij verplaatste de loods naar een nieuwe locatie in het dorp en rekruteerde nieuwe jongens – als hij ze vinden kon. “En ik ging knallen, knallen en nog eens knallen. Dag en nacht.” De daaropvolgende groei stond in werkelijkheid zijn toekomst in de weg. Hij wilde te graag. Of misschien wel te snel geld verdienen? “Nee, ik wilde groeien om de schulden zo snel mogelijk af te betalen. Ik nam elke klus aan; logisch voor een aannemer, maar ik ging eraan kapot. Ik kreeg last van mijn knieën en rug.” Het scheelde niet veel of Donkelaar Bouwbedrijf werd alsnog opgeheven. “Ik kon niet meer. Ik dacht: ik trek gewoon de stekker eruit. Ik werd toevallig gebeld door een groot bouwbedrijf. Of ik wilde praten…”

Praten wilde Tieme zeker. Wat een overname moest worden, groeide uit tot een reeks inzichtelijke mentorgesprekken. Kijk naar de cijfers. “Ik liet mijn offerte-opbouw zien. Toen bleek dat ik mijn winst-risico en algemene kosten veel te laag had ingeschaald. Die man zei: ‘Probeer het eerst zelf nog twee jaar.’” Dat deed Tieme. De ironie en zijn werklust brachten hem bij een klant die dol was op administratie en agenda’s. “Ze werkte in de kinderopvang en wilde wel eens wat anders. Nog voor de klus was afgerond, kwam ze voor ons werken. Eindelijk is onze planning op orde. We kunnen twee grote klussen naast elkaar doen, en dan soms een kleinere ertussendoor. Meer niet. Zij heeft ons gered.”

Nu heeft hij tijd over om te mountainbiken. “Ineens heb ik geen last meer van mijn knieën en rug.” Dat is hem alles waard. Goed ondernemen betekent af en toe nee zeggen. “Hoe lastig ook, want ik krijg veel werk aangeboden. Maar ik accepteer alleen wat de jongens en ik aankunnen – en liever nét iets minder. De cijfers en de planning kloppen nu. Het loopt zo goed dat we niet alleen schulden aflossen, maar ook kunnen sparen. We hebben ons natje en droogje.”

Dat hij naar een andere loods verhuisde, werd in het ouderlijke huis niet helemaal goed ontvangen. “Maar daar was geen toekomst. Ik draaide dubbele lasten om twee huishoudens op de rit te houden. Dat waren pittige gesprekken met pa. Ik had meer ruimte nodig – letterlijk en figuurlijk.” Gelukkig kreeg hij gelijk. Over de toekomst is hij optimistisch. Er moet veel gebouwd worden in Nederland. “Kun je daar ‘verbouwen’ van maken?” vraagt Tieme. Van nieuwbouw wil hij niets weten. “Gat graven, fundering, beetje stapelen, dak erop. Is dat leuk? Verbouwen is een puzzel, omdat je binnen bestaande kaders moet werken – dat is zo vet. Veel bouwbedrijven zijn conservatief. Zo’n oude aannemer die weigert om een eikenparket te verwijderen, omdat dat zund is. Ik zie kachelhout, haha. Anders heb je een klant die straks ’s winters onder een kleedje zit en schuilt voor de hoge energiekosten. Ik wil zoveel mogelijk oude woningen verduurzamen voor een mooiere en leefbare toekomst. Ik ben trots op ons en de plek die we innemen in de maatschappij.” Eigenlijk heeft Tieme zijn eigen bouwvoorkeuren toegepast op zijn bedrijf. Natuurlijk had hij opnieuw kunnen starten, maar hij koos ervoor om dat van zijn ouders over te nemen, aan te passen en te verduurzamen. “Zo had ik er nog niet naar gekeken,” zegt hij. Kan de nieuwe richting de trots van senior wegdragen? “Mijn vader zegt tegen anderen dat hij trots op me is, maar tegen mij zegt hij dat het een bende is in mijn loods, haha.”

Tieme bouwt bevlogen maar weloverwogen door. Zijn grootste les is eenvoudig. De planning en de cijfers moeten kloppen. Maar er is nóg iets wat ondernemen de moeite waard maakt: “Zorg dat je plezier houdt in het werk. Offertes maken vind ik niet leuk. Dat compenseer ik met het verbouwen van badkamers. Slopen, opbouwen, leidingwerk, tegels, afmonteren: de totale bouw maar dan in één kamer. Heerlijk!” Zijn droomklus? “Een uitgewoonde woonboerderij strak maken: gietvloer erin, grote ramen, energiezuinig. Is dit een mooie plek voor een oproep? Ik maak wel wat ruimte in de planning.”